Hoe gaat het? Een paar maanden geleden kreeg ik een anonieme sneer als reactie op één van mijn blogs. Het commentaar was dat ik niet zo moest zwelgen in medelijden. Niet alleen heeft die persoon de boodschap van mijn blog geheel verkeerd begrepen. Die persoon raakte precies die gevoelige snaar waar veel chronisch zieken last… Lees verder Mag je vertellen hoe het écht gaat?
Ik las een zin in een tijdschrift die me niet meer los liet. "Lotgenotencontact is bitter noodzakelijk." Toevalligerwijs las ik de zin vlak voor een afspraak met de revalidatiearts van het revalidatiecentrum. Ik zag enorm tegen die afspraak op. Maar ik verheugde me op de patienten die ik weer zou spreken in de huiskamer daar.… Lees verder Lotgenotencontact is bitter noodzakelijk
Mijn kaakfysio begon erover. "Waarom koop je geen scootmobiel?" Ik keek hem nogal verbaasd aan. Een scootmobiel? Ik? Hoewel ik weet dat het onzin is, flapte ik eruit; dat is toch voor oude mensen!? Maar je bent nu zo beperkt geraakt, ging hij verder. En je overbelast je bekken en je rug voortdurend. Hij heeft… Lees verder Een scootmobiel? Ik?
Een paar weken geleden schreef ik over onze vakantie en mijn voornemen die beter te laten verlopen dan vorig jaar. De eerste week van de vakantie was best goed gegaan. Ik kreeg weer een beetje vertrouwen in mezelf en in ons vermogen om ons aan te passen aan minn beperking. Zou me dat in de… Lees verder Op vakantie met een tas vol hulpmiddelen. Een vakantie dagboek (2)
Zomervakantie vorig jaar. Ik was er zó aan toe. Zo. Enorm. Aan.Toe! Ik zat middenin mijn revaludatie periode en was doodop. De combinatie van drie dagen per week revalideren en steeds meer (sub) luxaties putten me steeds meer uit. Ik wilde er tussen uit.Even weg van alles. Maar ik vergat dat mijn aandoening gewoon mee… Lees verder Op vakantie met een tas vol hulpmiddelen. Een vakantie dagboek (1)
