Als je niet kan lopen

De dag voor kerst zat ik op bed mijn astmamedicatie in te nemen en zoals bijna elke ochtend moest ik daardoor flink hoesten. Anders dan de andere ochtenden schoot het nu echter flink in mijn rug en kon ik van de pijn niet meer bewegen. Lopen ging nauwelijks meer, ik kon alleen maar liggen.

Kerst in bed

Meestal gaat het met een paar dagen rust wel over. Warmte erop, pijnmedicatie erin, plat op mijn rug en geduld hebben. Nu helaas niet en dus heb ik Kerst horizontaal doorgebracht. Zitten ging amper en lopen ook niet omdat mijn benen steeds uitvielen. Onze plannen werden aangepast of afgezegd en we probeerden er het beste van te maken. Ik voelde me zo schuldig naar de kinderen toe. Voor hen vielen de feestdagen grotendeels in het water. Mijn beste vriendinnetje heb ik met pijn in mijn hart afgezegd. Ik moest wel, ik kon niet voor of achteruit.

Zeeziek

De dag na Kerst ben ik direct naar de huisarts gegaan. Ze wist niet precies wat er aan de hand was maar gaf me naast de naproxen tramadol tegen de pijn. Ze was er zeker van dat het geen hernia was en vermoedde dat de uitval in mijn benen kwam door de pijn. Omdat tramadol een morfine-achtige pijnstiller is en ik daar helemaal niet goed tegen kan, was ik de eerste dagen zo stoned als een garnaal en hartstikke zeeziek. Lopen ging echter steeds beter en Oud & Nieuw kon ik, hoewel heel rustig, gewoon meevieren.

Ongelukje in de tuin

Het ging best aardig tót mijn oudste een ongelukje kreeg in de tuin. Ze stapte op een schuin liggende tegel die daardoor omhoog klapte tegen haar knie en scheenbeen. Ze had heel veel pijn en kon niet meer lopen. Er zat niks anders op dan haar optillen en naar binnen dragen, maar helaas was er niemand anders in de buurt dan ik die dat kon doen. Dan maar door de pijn heen bijten en mijn kind helpen.

Natuurlijk was ik daarna gesloopt en werd de pijn langzamerhand steeds erger. Zo erg dat ik nauwelijks meer kon lopen, opstaan ging al bijna niet en ik zakte steeds door mijn benen heen. Om het zo maar even te noemen. Alsof mijn benen mijn gewicht niet konden dragen.

Voor het eerst echt bang

Voor het eerst waren manlief en ik echt heel erg ongerust, bang zelfs. Ik weet dat het risico bestaat dat ik in een rolstoel terecht kom. Daar ben ik het afgelopen jaar meermaals voor gewaarschuwd. Ik heb steeds gezegd dat dat niet het einde van de wereld is. Dat ik daar ook aan kon wennen. Maar was dit het dan? Wat dit dan het moment dat ik die stap moest gaan zetten? Als je niet kan lopen word je wereldje ineens een stukje kleiner. Als je niet kan lopen, doet dat iets met je zelfbeeld. Met het beeld dat anderen van je hebben. Als ik niet kan lopen voel ik me niet meer mezelf. Voel ik me beperkt, in elke zin van het woord.

Manlief besloot in overleg met de huisarts dat ik tóch aan de oxycodon moest. En dankzij die gezellige mix van pillen ( naproxen, tramadol, paracetamol en oxycodon) knapte ik weer een beetje op.

Wervel verschoven

In de eerste week van januari werd eindelijk duidelijk wat er aan de hand was. Er was een wervel in mijn rug verschoven, die drukte op een zenuw wat de pijn maar ook de uitval veroorzaakte. Doordat mijn pezen zoveel slapper zijn worden dus óók mijn wervels niet goed op z’n plek gehouden. Gelukkig kon dit gecorrigeerd worden en na een paar dagen liep ik gewoon weer. De pijnmedicatie werd deels afgebouwd, de zeeziekte verdween en ik liep weer huppelend rond. Nou ja, mét stok dan. En niet meer dan een paar minuten achter elkaar want langer gaat niet. Maar hey, who cares? Ik kon weer lopen. Pas toen merkte ik hoeveel inpact deze twee weken hadden gehad. En hoe ongerust ik was geweest. Maar ook wat het met je doet als je niet kan lopen.

Knoop doorgehakt

Ik zal de komende tijd extra voorzichtig moeten zijn en bij het revalideren wordt er extra aandacht aan mijn rug besteed. Grote kans dat het binnenkort weer gebeurd maar dan weet ik tenminste wat ik moet doen. Het heeft mij wel geholpen een knoop door te hakken. Er wordt al langere tijd geadviseerd een rolstoel te huren zodat ik wat meer de deur uit kan en niet alleen maar thuis zit. Ik was er echt nog niet aan toe. Het voelt als een stap achteruit met als reëel risico dat de rolstoel noodgedwongen blijft. Dat ding moet er toch maar eens komen, om mijn rug en bekken rust te geven. En mijn hoofd ook. Want als je niet lopen kan eindigt de wereld niet, het leven gaat gewoon door. Dus laten we er dan ook maar zoveel mogelijk van genieten!